2012 τώρα

(Το άρθρο αυτό γράφεται ενώ στους κινηματογράφους της Αθήνας παίζεται η ομότιτλη χολυγουντιανή υπερπαραγωγή λιμού, σεισμού και καταποντισμού, και μάλιστα με ένα είδος αυτόματης γραφής κατά τας επιταγάς των υπερρεαλιστών.)

Πολύ προχωρημένοι ήταν, κατά τα φαινόμενα, αυτοί οι Μάγια για να προβλέψουν την ακριβή χρονολογία του τέλους του κόσμου. Δεν μπορούσαν πιθανόν να προβλέψουν το ελληναράδικο νεοφολκλόρ των τηλεοπτικών αποκρυφιστών και των ιερομόναχων της καθ’ ημάς εν Χριστώ εκκλησίας περί Δευτέρας Παρουσίας (ή έστω 1 ½), την επιστροφή των διαστημικών φουστανελλάδων πάνω σε ιπτάμενα «βιμάνα» – τρομάρα μας – και τα υπόλοιπα ιλαρά, αλλά κατά τα άλλα φαίνεται ότι πέσανε διάνα. Με μόνη διαφορά ότι οι εκφυλισμένοι εκείνοι άτλαντες της εσπερίας παράβλεψαν την προαιώνια εφευρετικότητα του δαίμονος της Ελλάδος και δεν μπόρεσαν πιθανόν να σκεφτούν την ελληνική πατέντα της μεταχρονολογημένης.

Σκέφτομαι λοιπόν κι εγώ ότι αφού οι επιταγές που κυκλοφορούνε αυτή τη στιγμή που μιλάμε στην εντόπια αγορά ξεπερνάνε σε αξία το 150% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, και καθώς με διαβεβαιούν διάφοροι συνάνθρωποι ότι έχουν ήδη δει επιταγές με ημερομηνίες που λήγουν σε «2012», το τρικατάρατον έτος έχει έρθει για μας από τώρα! (Γιατί, αν όπως λεν «ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος», φανταστείτε τι μπορείς να λάβεις «παρά του μη υπάρχοντος».)

Καθώς φαίνεται δεν είμαι ο μόνος που έχει κάνει τις ανάλογες σκέψεις, γιατί δεν μπορώ αλλοιώς να καταλάβω γιατί τόσος κλαυθμός και οδηρμός στο οικονομικό περιβάλλον που ενεργούμε όλοι οι περί τα logistics απασχολούμενοι. Αλλά κουράγιο συνάδελφοι! Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει. Εδώ οι Μάγια ήξεραν τα μελλούμενα πριν από αιώνες. Και ακόμα, όπως και να το πάρουμε το θέμα, είτε λογικά είτε και θεολογικά, κανονικά όλοι οι καλοί θα επιβιώσουνε.

Για να δούμε όμως στη συνέχεια άσπρη μέρα, μήπως ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να λέμε μερικές σοβαρές κουβέντες. Ακολουθεί πολιτική (αλλά ουδόλως κομματική) παρέμβαση:

Μήπως πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε ότι ο Έλληνας (μικρομεσαίος) επιχειρηματίας δεν είναι μιαρό απόβρασμα της κοινωνίας ώστε να σκεφτόμαστε σοβαρά να τον φορολογήσουμε επαχθώς δύο φορές, μία ως εταιρεία και μία ως εταίρο; Γιατί αν συνυπολογίσουμε και την προκαταβολή φόρου της επόμενης χρήσης με τα όσα νοσηρά έχουν ακουστεί τελευταία από επίσημα στόματα τον καλούμε να μην φοροδιαφύγει και να πληρώσει έως και 68,75% (!!!) του οικονομικού αποτελέσματος της δουλειάς του. Μια ματιά στο τι κάνουν οι όμορες χώρες της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης ίσως έκανε τους ιθύνοντες να καταλάβουν τι με μαθηματική ακρίβεια θα συμβεί σε αυτήν την περίπτωση. Και όσοι βιαστούν να πουν ότι αυτό που υπονοώ ήδη γίνεται, ας σκεφτούν πόσο ακόμα μπορούν να πέσουν οι εισπράξεις του Δημοσίου από φόρους.

Μήπως πρέπει ακόμα να σκέφτονται πιο σοβαρά οι ιθύνοντες φαεινές ιδέες να αναπτύξουν τεκμήρια φορολόγησης βασισμένα στους τζίρους των πιστωτικών καρτών; Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το ελληνικό «θαύμα» (δηλ. να μην παράγεται τίποτα και οι αριθμοί να ευημερούν) βασίζεται αποκλειστικά στην κατανάλωση. Μήπως αντί για όλα αυτά τα σχετικά με παραπάνω φόρους που στοχεύουν στο να τροφοδοτούνται τα άπειρα βαρέλια χωρίς πάτο του Δημοσίου και έχουν μηδαμινή ανταποδοτική αξία για τους πολίτες, πρέπει να ακούσουμε και καμιά φορά τους «κακούς» Ευρωπαίους; Ή μήπως μας ζηλεύουν όταν παρατηρούν ότι προσλαμβάνουμε στρατιές ψηφοφόρων του πολιτικού συστήματος κάθε φορά που γίνονται εκλογές για να βοηθούν τους προηγούμενους να κάθονται;

Μήπως πρέπει να γίνει πια αντιληπτό σοβαρά από την ηγεσία του τόπου ότι τα logistics από καταβολής Ελλάδας (σα να λέμε «από καταβολής κόσμου») ήταν και συνεχίζουν να είναι κορυφαίος παράγοντας για την ανάπτυξη του τόπου και γι’ αυτό το λόγο πρέπει να ασχοληθούμε πολύ σοβαρότερα και στρατηγικά ως κράτος με αυτά; Γιατί δεν μπορώ να καταλάβω πώς θα ανακάμψει η οικονομία μας με κλειστά τα λιμάνια, με νομοθεσία μεταφορών κυριολεκτικά για τις ζωοπανήγυρεις, με τα πρακτορεία μεταφορών στη χώρα να λειτουργούν υπό ημι-κοντραμπατζίδικο καθεστώς και με άθλιες υποδομές, με τους πολεοδομικούς κανονισμούς να μην έχουν επαφή με τις πραγματικότητες μιας επένδυσης σε κτιριακές υποδομές logistics, με αναπτυξιακό νόμο που να μην έχει καθαρή στόχευση όπως θα μπορούσε να είναι η ανάπτυξη κρίσιμων περιφερειών (λ.χ. Ήπειρος, Κρήτη), η ανάπτυξη των συνδυασμένων μεταφορών, η μεταστέγαση των μεταφορικών εταιρειών, η όλο και μεγαλύτερη ενσωμάτωση σύγχρονων τεχνολογικών λύσεων για τα logistics από τις ελληνικές επιχειρήσεις, η δημιουργία θέσεων εργασίας στο χώρο, η εκπαίδευση του σχετικού προσωπικού και τόσα πολλά άλλα που αν πιστεύαμε και υποστηρίζαμε σοβαρά τόσα χρόνια μέχρι σήμερα θα είχαμε πιθανότατα κάνει τεράστια πρόοδο αντί για το τέλμα που αισθάνεται κανείς σήμερα στο χώρο.

Έχω ξαναγράψει ότι το «2012» είναι μια θεόσταλτη ευκαιρία να σοβαρευτούμε όλοι. Αλλοιώς μας βλέπω για νέο «1453».

 

Γιάννης Ζώης, Νοέμβριος 2009